Йўлингда мен каби сарғаймиш хазон,
Кўнглимдай совубди кузак еллари.
Бир бир олиб кетмиш барин беомон
Кечмиш, алғов-далғов йилларим.
Пардай қўнар ерга хазонлар бир-бир,
Яшилликсиз, беком,ноумид, афгор.
Балки, улар дарахт орзуларидир,
Балки, ўн икки ой битгани ашъор.
Ҳар ён тўзғитади еллар хазонни,
Улар одимларим тўхтатмоқ бўлар.
Кўзига чанг пуркар озурда жоннинг,
Шуурга дарахтлар шивири тўлар.
Ўтли қамчинларин уриб булутлар,
Дув-дув ёшлар тўкар ғариб ҳолига.
Қалбимга тушгандай мангу шу ўтлар
Мангу интиларман Ҳақ иқболига…
Баҳтиёр Темур: